کودک بعد از سه سالگی بسیار پر تحرک و پر انرژی است. در ۳ تا ۷ سالگی لازم است که برای او بازی ساخت که از طریق آن همه چیز را می آموزد و به کشف دنیای بیرون و درون خود می پردازد.
باید در این دوران آموزش های شما به او با تفریح همراه باشد و هر گونه آموزشی که همراه با تفریح، لذت، شادی و رضایت نباشد، کودک آن را رها می کند و یا به دنبال عکس آن می رود مثلا اگر شما با اصرار یک وسیله ای که از او رضایت ندارد را به او بدهید، حتما عکس العملی نظیر پرتاب کردن را انجام خواهد داد.
اول جرأت شروع و انجام کارها را پیدا می کند.
دوم با سازندگی و خلاقیت، در هر چیزی دگرگونی ایجاد کرده و از آن خود کند.
اگر او با مدیریت شما وارد این دو مرحله نشود، این خطر وجود دارد که وارد مرحله تقصیر و گناه شود و مسلما خود را مقصر و گناهکار می داند و هیچ پروایی ندارد که دیگران را نیز مقصر و گناهکار بداند و آهسته آهسته همه جهان را اینگونه ببیند تا تقصیرها را گردن دیگران اندازد. یکی از خطراتی که در این دوران وجود دارد مسأله شرم است که فرض را بر این می گذارد که من بدم و رفته رفته دچار نوعی سر خورده می شود که به سادگی نمی توان آن را تغییر داد.
حساسیت بیش از حد به محیط منزل و به ویژه وسواس بودن مادر و یا پدر به تمییز بودن منزل یکی از بسترهایی است که این خطرات را تشدید می کند. شما برای به وجود آمدن آرامش فکری خود، باید برنامه‌ای را در این زمینه ترتیب دهید که دو یا یکبار در ساعت مقرری وسایل اسباب بازی را منظم خواهید کرد.
حتی المقدور این دو زمان را در مواقعی تعیین کنید که احتمال آمدن کسی حتی شوهر، به منزل بیشتر باشد. این برنامه هم به شما روحیه می دهد و می دانید که در این دو وقت منزل شما تمییز خواهد شد و قدری از نگرانی و خستگی شما کم خواهد شد و هم فرزند شما متوجه خواهد شد که در این ساعات فرصت ریخت و پاش را دارد و بعد از آن یا باید به چیزی مانند تلویزیون نگاه کند و یا بخوابد.
فراموش نکنید که بچه در خلال دوران ۳ سالگی تا ۷ سالگی با یک فراز و نشیبی، حالت ها متعادل و نامتعادلی دارد که نیاز به دقت پدر و مادر را در این دوران دو چندان می کند. همانطور که می داند او در این دوران امیر است و باید امارات و فرمانبری را احساس کند. دقت کنید که منظور از امیر بودن این نیست که هر چه خواست فورا بدون هیچ گونه مدیریت و یا توضیحی به او بدهیم بلکه منظور اینست که با او به گونه ای برخورد کنید که و نیازهای او را مدیریت کنید که تصور کند از یک آزادی در عمل برخوردار است.
در مواردی که می خواهید آزادی او را محدود کنید، باید از آرامش روحی و قدرت اقناعی بالایی برخوردار باشید تا بتواند بر استقلال طلبی و خلاقیت او غالب شوید و الا برخورد سلبی و تند حتما بر پرخاشگری او می افزاید. پس اگر در وضعیت روحی و روانی مناسبی قرار ندارید، کمترین کاری را که باید در خود فراهم آورید، اینست که هیچ عکس العملی نشان ندهید و بگذارید که او پرتابش را انجام دهد. مطمئن باشید که جلوگیری و ممانعت شما از او تجربه‌ی او را از چشیدن مزه‌ی چنین لحظاتی بالا خواهد برد و در دفعات بعد با مقاومت بیشتری در برابر شما صف آرایی خواهد نمود.
اصلا در این وضعیت نگران نباشید بلکه بعد از آن که شما و او در یک حالت دیگری قرار گرفتید، همان شرایط را فراهم آورید ولی این بار با روحیه‌ی بالا رفتاری بسیار نرم به همراه مکالمه‌ی با زبان مهربانانه‌ی مادری او را آرام کنید؛ چون این تجربه‌ی جدید، با یک حالت کنترلی و برخورد عاطفی همراه بوده، رفته رفته او را به تغییر رفتار وا می دارد. هرگز فراموش نکنید که در این برخورد کنترلی، خنده و جدیت شما باید توأمان آمیخته گردد که هم محبت شما به او دیده شود هم جذبه در برخورد او را از عکس العمل بازدارنده دور کند. نکته‌ی مهم دیگری که باید به آن توجه کنید، در حین مکالمه شما باید هنرمندانه او را به یک وضعیت دیگری راهنمایی کنید و به اصطلاح معمول شما در حال پرت کردن حواس او هستید.
اگر بتوانید چندین تجربه‌ی موفق در این زمینه داشته باشید که تنها و تنها با حالت خونسردی و آرامش کافی از سوی شما به آن دست خواهید یافت، مطمئن باشید که هم خودتان و هم فرزندتان به یک حالت ثبات رفتاری خواهید رسید. بنابراین با برنامه ریزی در نظم بخشیدن به محیط منزل و هم چنین با مدیریت کنترلی خواسته های فرزندتان حتما در این امر موفق خواهید شد.
به امید موفقیت در تربیت فرزند برای شما
درباره این سایت